In mijn vorige blog schreef ik over A., een cliënte van me die tijdens haar zwangerschap niet op een roze, maar een zwarte wolk zat. In mijn blog van deze keer lees je over hoe het haar na haar zwangerschap verging.

Tijdens haar zwangerschap was A. in een sociaal isolement terecht gekomen en ze vond het moeilijk om daar na haar zwangerschap weer uit te komen. En dat was het moment waarop ik haar voor het eerst ontmoette; ze wilde na haar zwangerschap weer zichzelf worden en met een coachingstraject hoopte ze een goede eerste stap te zetten. En dan wel met een coach die wist wat ze had doorgemaakt, want ze wilde zich niet weer moeten verantwoorden voor hoe zij alles als zwarte wolk had ervaren. In de media lees je zoveel over die prachtig roze wolk dat het lijkt alsof je niet mag klagen tijdens een zwangerschap als het allemaal niet zo ‘roze’ verloopt.

Ze kon na haar zwangerschap haar tanden niet meer poetsen, want dan moest ze meteen weer spugen. Naar de tandarts gaan was ook een opgave, want haar mond wijd open doen, triggerde bij haar een overgeefsessie en daardoor een paniekaanval. Alleen al de aanraking van haar hals deed haar lichaam kokhalzen. Niet alleen fysiek hadden HG en de zwangerschap op zich sporen achtergelaten, ook emotioneel waren de gevolgen groot. De hechting met haar zo gewenste kind was verre van optimaal: doordat haar lichaam zich zo moeilijk herstelde na de bevalling, had A. al haar energie nodig om de dag maar door te komen. Aankleden ging vaak moeizaam en douchen was een slijtageslag. De volledige zorg voor haar kind op zich nemen was gewoonweg onmogelijk. Genieten van de zo gehoopte roze-wolk-kraamtijd was er nauwelijks bij en het geven van borstvoeding werd haar al snel te veel. En daardoor… jawel… een schuldgevoel richting haar kind. Omdat ze haar kind niet kon geven wat het nodig had. En dat ze haar kind een paar maanden eerder letterlijk weg gewenst had. Dus het dan maar proberen goed te maken dat ze er niet voor haar kind kon zijn zoals ze dat eigenlijk zou willen, door continue over haar grenzen heen te gaan. Waardoor ze haar eigen herstel natuurlijk niet bevorderde en ze in een neerwaartse spiraal terecht kwam. En hupsakee, weer terug in die zwarte wolk.

A. kampte na haar zwangerschap met veel lichamelijke klachten: gewichtsverlies, spierzwakte, conditieverlies, continue bekkenpijn, ongewenst urineverlies door een verzakking, tandbederf en een scheurtje in haar middenrif. Als coach kan ik deze klachten niet verwijderen, maar ik heb haar in contact gebracht met onder andere een bekkenfysiotherapeut en ze is een revalidatietraject ingegaan onder begeleiding van een fysiotherapeut en een diëtiste. Waar ik A. wel in kon begeleiden, was in het accepteren van het feit dat die klachten er op dat moment wel waren en niet meteen opgelost zouden zijn. En uiteraard streefde ze ernaar om uiteindelijk weer helemaal zichzelf te worden, maar acceptatie van hoe iets NU is, maakt het emotioneel wel iets makkelijker. De emotionele klachten hebben we samen in kaart gebracht en voor een aantal daarvan heb ik haar doorverwezen naar een collega-coach die gespecialiseerd is in EMDR. Dat is het mooie van mijn vak: ik help cliënten waar ik kan en heb een heel netwerk van coaches, psychotherapeuten, osteopaten, etc om mij heen waar ik mensen naar kan doorverwijzen als ik denk dat zij daar meer bij gebaat zijn.

Mensen die bekend zijn met HG weten dat de zwarte wolk na de zwangerschap niet meteen over is. In de meeste gevallen is de misselijkheid in een keer weg als het kind er uit is, maar vaak laat HG wel sporen na. Ex-HG-ers voelen dat vaak als een trap na; waarom mag ik na zo’n moeilijke zwangerschap niet eindelijk gaan genieten van mijn kind? Waarom is dat me niet gegund? En dat is een vraag die te begrijpen is, maar eigenlijk eentje die makkelijk te beantwoorden is, want de kraamtijd en het eerste jaar van je kindje is voor vrijwel elke moeder al een pittige tijd. Als je die tijd ingaat met een lichaam dat uitgeput is, maakt het niet alleen die periode moeilijker, maar duurt het herstel ook langer. Waar een ‘normale’ vrouw 9 maanden zwanger is en ook wel een maand of 9 nodig heeft om te ontzwangeren, duurt dat bij een vrouw die HG heeft gehad vaak langer.

Net als tijdens haar zwangerschap heeft A. tijdens het ontzwangeren aardig wat tranen gelaten, vaak ook bij onze sessies. En dat is niet erg, want tranen kunnen soms heel helend werken. Ik ben er van overtuigd dat elk trauma, elke verdrietige gebeurtenis, een bepaalde hoeveelheid tranen creëert. Ze zitten er en ze moeten er uit; houd je ze binnen en huil je ze er niet uit, dan gaan ze ofwel komen op het moment dat je dat eigenlijk niet wilt, of het verdriet gaat je remmen in je verdere leven. Nee, gooi ze er dan liever maar uit, al dan niet onder begeleiding. Dan pas kun je weer verder gaan met leven.