Vandaag is de dag waarop er internationaal aandacht wordt gevraagd voor Hyperemesis Gravidarum. Een voor mij moeilijke dag, omdat het me weer terugbrengt naar een moeilijke periode in mijn leven. Tijdens mijn beide zwangerschappen heb ik 9 maanden lang deze vreselijke zwangerschapsziekte ervaren. Twee keer 9 maanden heb ik de longen uit mijn lijf gekotst. Ik heb meerdere ziekenhuisopnames gehad om mijn uitgedroogde lichaam met een infuus te rehydrateren. Ik heb medicijnen moeten slikken om het spugen te verminderen, die normaal voorgeschreven worden aan mensen die chemokuren hebben ondergaan. Hierdoor ook maandenlang in angst gezeten, want wat voor effect zou dit allemaal wel niet hebben op mijn kind?
Het eerste dat ik zei toen mijn dochter geboren werd, was: he, he, daar ben je eindelijk. En het tweede was: nou hoef ik nooit meer zwanger te zijn. Dat is ook het moment waarop onderstaande foto werd genomen. Want zo’n opluchting was het; eindelijk niet meer zwanger. Vergis je niet, ik ben heel blij dat ik gezegend ben met een lijf dat ons twee kinderen heeft kunnen schenken. Maar mijn verlangen naar een kind heeft altijd los gestaan van mijn wens om zwanger te zijn. Zwanger zijn was voor mij een noodzakelijk kwaad om die prachtige kinderen te kunnen krijgen.
Niet alleen voor mij was deze periode een inktzwarte wolk, maar ook voor mijn man. We hebben 9 maanden moeten overleven samen. En tijdens de tweede zwangerschap was het ook voor mijn zoon geen pretje. Mama wilde zo graag kroelen, maar zelfs van de geur van dat toen nog kleine mannetje, moest mama al weer overgeven. En als klap op de vuurpijl was het na de bevalling van dat prachtige meisje ook nog eens kantje boord voor mij; ruim 4 liter bloedverlies heeft me bijna het leven gekost.
Maar het is goed gekomen. Onze twee prachtige kinderen zijn bij ons en ik prijs me gelukkig dat ik er nog ben om van hen te mogen genieten.
Maar…
… als ik een kaarsje zou branden voor iedere keer dat ik over heb gegeven zou mijn huis tot aan de zolder gevuld zijn met kaarsen.
… als ik een ballon op zou laten voor iedere keer dat ik naar het ziekenhuis moest of medicijnen moest slikken, zou er hier een plaatselijke zonsverduistering plaatsvinden.
… als ik een rimpel zou krijgen voor iedere keer dat ik me zorgen heb gemaakt over de gezondheid van mijn zoon en mijn dochter of bang was dat ik het zelf niet zou overleven, dan zou ik nu het gezicht hebben van een 250-jarige vrouw.
… als ik een enkele traan zou laten voor elk ‘goed’ advies wat ik heb gekregen maar absoluut niks mee kon, zou ik dagen lang alleen maar huilen.
… als ik ‘Dank je wel’ zou moeten zeggen voor iedere keer dat we geholpen zijn omdat ik zelf niks kon, dan zou ik geen stem meer hebben.
… als ik een euro zou krijgen voor alle keren dat ik niet geloofd werd, dat ik niet voor serieus werd aangezien, dat ik als een aanstelster werd gezien, dan zouden mijn man en ik geen van beiden meer hoeven te werken voor de rest van ons leven.
Er moet meer bekendheid komen voor deze vreselijke ziekte, ook binnen de medische wereld, en dat is ook de reden voor deze post van mij. Te vaak nog hoor ik verhalen over vrouwen die niet geholpen worden. Die geen medicatie voorgeschreven krijgen, omdat hun gynaecoloog er eentje is van de oude stempel. Omdat er nog steeds gedacht wordt dat HG een psychische aandoening is, ondanks alle evidence based onderzoeken waaruit blijkt dat het een medische, lichamelijke oorzaak heeft. En het is ook de reden waarom ik me inzet voor Stichting ZEHG, in de hoop dat deze ziekte met onderzoek en meer bekendheid de wereld uit geholpen kan worden.