Afgelopen weekend plaatste ik een berichtje op mijn zakelijke en persoonlijke Facebook pagina over donormelk. Bij een gezin dat ik als babycoach mag begeleiden, had de baby zo snel mogelijk donormelk nodig. Binnen no time had ik een ongelooflijk aantal mensen die hun borstvoeding wilden doneren. Binnen 2 uur na mijn oproepje, kon ik de ouders een halve liter donormelk van twee jonge moeders brengen.
Deze baby had niet zo’n fijne start. Na een lange persfase werd het alsnog een keizersnede en mocht de baby maar eventjes bij mama blijven. Hierna ging de baby in de couveuse en was deze erg snel overprikkeld en overstuur. Voeden ging moeizaam, ook omdat de baby erg veel moest spugen.
Als babycoach werk ik mede vanuit geboortepatronen, dus wat voor effect een conceptie, zwangerschap en geboorte hebben op de baby. En laten we zeggen dat wat dit kindje de afgelopen maanden en rondom de geboorte heeft gemaakt, niet niks is. Dit kleintje had het pittig en diens ouders ook.
En als je je als baby dan al niet fijn voelt, wil je natuurlijk niets liever dan lekker bij mama liggen. Dat kon soms even, maar niet de hele tijd. En dan merk je dat moeder en baby in een vicieuze cirkel terecht komen. Baby kan door de stress minder goed aanhappen, waardoor het ook minder binnen krijgt. Hierdoor komt de productie niet goed op gang of loopt zelfs terug. Mede daardoor valt het kindje ook af en aangezien er gedacht werd aan een infectie, moest de kleine ook nog eens geprikt worden. Over stress verhogend gesproken. Gelukkig was er geen infectie, maar wel werd er toen ineens een wat lage glucosewaarde geconstateerd. Protocol: bijvoeden en als dat niet snel genoeg resultaat heeft, een glucose-infuus.
Deze ouders hebben echter al eerder met bijvoeden te maken gehad, bij hun eerste kindje. Dat liep toen op zijn zachtst gezegd niet zo lekker. Door bij te voeden met kunstvoeding en dit eerst aan de baby te geven en daarna nog ‘even aan de borst te leggen’, werd de borstvoeding ondermijnd. Daarnaast had hun eerste kindje ook last van de kunstvoeding. Toen ik als babycoach werd ingeschakeld na de geboorte van hun eerste kindje, stond moeder aardig op instorten. Ze wilde zo graag borstvoeding geven, maar alle zorgverleners om haar heen, maakten dit haast onmogelijk.
Uiteindelijk is het met veel liefde en geduld en begeleiding van mij en een fantastische lactatiekundige goedgekomen en heeft ze tot aan de zwangerschap van dit pasgeboren baby’tje haar eerste kind borstvoeding kunnen geven. En dat wilde ze nu graag weer, maar dan wel graag zonder al die verschillende adviezen van zorgverleners en ook graag zonder die borstvoedingsondermijnende adviezen.
Bij dit tweede kindje was ik er als babycoach al vanaf het begin bij betrokken. Niet om hen te adviseren, want dat is niet mijn rol als coach. Maar om hen zelf tot beslissingen te laten komen, om hen hun gevoel te kunnen laten volgen en om hen te helpen bij de vraag: wat vind ik als ouder nou belangrijk? En laat ik even voorop stellen: dat is bij iedere ouder, in ieder gezin, en bij iedere baby weer anders. Er bestaat geen standaard protocol wat voor elke baby in elke situatie goed is. Deze ouders vinden het bij deze baby belangrijk om hun gevoel te volgen en hun kindje dicht bij zich te houden. Daarnaast vinden ze het belangrijk dat ze hun baby rust en liefde kunnen bieden. En ze vinden het belangrijk dat ze hun baby kunnen voeden met borstvoeding.
Nou prima. Dan is dat waar we voor gaan. Die nabijheid hebben de ouders in eerste instantie dan wel even niet kunnen bieden, maar ze hebben daarna overleg gehad met het ziekenhuis en een andere kamer toegewezen gekregen. Eentje waar het niet zo druk was, op een andere afdeling, en op deze kamer mocht de baby ook bij de moeder blijven. En dit gaf rust, zowel bij de ouders als bij de baby.
Omdat de glucosewaarde niet snel genoeg toenam, moest er volgens de zorgverleners toch echt wel bijgevoed gaan worden. Ook hierin zijn de ouders heel dicht bij hun eigen gevoel gebleven. Oke, dan gaan we bijvoeden, maar dan niet met kunstvoeding, maar met donormelk. Toen ik hen voorstelde om in mijn eigen netwerk eens rond te vragen, waren ze erg blij, want ja… waar haal je anders zo snel een paar honderd milliliter donormelk vandaan?
Zoals ik hierboven al schreef: binnen no time was het geregeld. De baby kon donormelk gaan gebruiken en werd daarnaast ook aan een glucose-infuus gelegd, om dat eerste zetje in de goede richting te geven. Zo’n infuus had niet de voorkeur van ouders, maar… als er vanuit zorgverleners een goed betoog wordt gehouden in plaats van een ‘ja dat moet nou eenmaal, want anders gaat je kind dood’ of ‘ja dat moet nou eenmaal, want het staat in het protocol’… dan willen ouders daar echt wel in meegaan. Ouders kunnen echt wel flexibel zijn, zolang er maar op een prettige manier gecommuniceerd wordt en er ook naar hen geluisterd wordt.
Nadat ik de donormelk had afgegeven in het ziekenhuis, kon de moeder haar baby aan de borst leggen en bijvoeden met de donormelk. Door alle rust die hierdoor weer terug kon komen in dit gezin, schoot niet alleen de glucosewaarde omhoog en bleef hij hoog, maar nam ook de eigen productie van de moeder met sprongen toe. Inmiddels zijn we twee dagen verder en is ook de baby ontslagen uit het ziekenhuis. De donormelk is de afgelopen twee dagen waar nodig ingezet naast de eigen borstvoeding van de moeder en vanochtend kreeg ik bericht dat de melkproductie van moeder zelf dusdanig is toegenomen dat er geen donormelk meer nodig is.
Lieve dames die gedoneerd hebben, maar ook alle andere lieve dames die aanboden om te doneren: Dank je wel! Jullie hebben het voor dit gezin mogelijk gemaakt om ondanks alle stress die een ziekenhuisopname met zich meebrengt, toch de borstvoeding te laten slagen, zonder kunstvoeding toe te hoeven dienen. Jullie hebben het mede mogelijk gemaakt dat deze ouders op hun gevoel konden blijven vertrouwen. Hun moeder- en vadergevoel. En er is niets belangrijkers dan dat!