“A baby fills a space in your heart that you didn’t know was empty.”
Deze tekst kwam ik vorige week op Facebook tegen, samen met een plaatje van een papa die zijn newborn kust. Wanneer je bevallen bent en er zo’n klein mensje op je borstkas ligt, ontstaat er inderdaad een nieuw soort liefde in je hart. Soms vanaf de eerste aanblik, soms duurt het even voor die liefde groeit en bloeit. Maar het gekke is: er heeft nooit een gat in je hart gezeten, tenminste niet eentje die je opgemerkt had. Hoe kan er dan toch ineens zoveel ruimte zijn, voor zoveel liefde. Apart hè? Wonderbaarlijk mooi ook.
Maar wat nu als je baby doodgeboren wordt of overlijdt kort na de geboorte? Dan wordt je je ook bewust van dat gat in je hart vol met liefde. Alleen wordt er meteen daarna nog een gat in je hart geslagen: het gat van verlies. En dat gat blijft een gat, een gapende wond, een altijd aanwezige pijn. De liefde zit er en je wilt die zo graag geven, maar je krijgt de mogelijkheid niet. Wat doe je dan?
Twee weken geleden kreeg ik een bericht dat een van mijn cursisten bevallen was met 28 weken. En dat hun dochter het super goed deed. Nog geen 24 uur later werd ik wederom gebeld met het droeve bericht dat ze het niet gehaald had. Wat doe je als ouders als je je kindje maar twee dagen bij je mag houden? Wat doe je als je voor altijd al die liefde in je hebt en die niet meer kunt geven aan je kindje? En wat doe je om dat andere gapende gat in je hart niet meer te voelen? Het verlies van dat kindje en van al die toekomstdromen die bij dat kindje hoorden?
Ik weet het niet. Simpelweg omdat ik niet in hun schoenen sta en dit voor iedereen anders is. Waar de een het samen met zijn of haar partner verwerkt, heeft de ander daar hulp bij nodig. Hulp die ik als coach ook veelal kan bieden, maar die keuze is heel persoonlijk. Net zoals het rouwproces heel persoonlijk is, zowel qua duur als de manier waarop ermee wordt omgegaan. Ik help je niet om het gat te dichten of door je te laten ontkennen dat het bestaat. Als je dat wilt, help ik je wel om met dit rouwproces aan de slag te gaan zodat jij zelf je verdriet hanteerbaar kunt maken.
Mijn cursisten hebben hun dochter een prachtig afscheid gegeven. Zij zal altijd hun dochter zijn, net zoals zij voor altijd papa en mama zijn van dit prachtige meisje. In hun hart blijft de herinnering voor altijd levend en hun liefde voor haar eveneens.