De vorige keer schreef ik in mijn blog over A., een cliënte van me die na haar zwangerschap niet op een roze, maar een zwarte wolk zat. In mijn blog van deze keer lees je over hoe het haar hierna verging.
Drie jaar na de geboorte van haar eerste kind raakte A. spontaan zwanger van een tweede kindje. A. en haar man waren net gestopt met het gebruik van voorbehoedsmiddelen en hadden al een afspraak staan voor een volgende vruchtbaarheidsbehandeling in het ziekenhuis, maar dat bleek dus niet nodig. Ze hadden zich, samen met mij, goed voorbereid op een volgende zwangerschap waarin A. mogelijk weer HG zou krijgen. We zijn bezig geweest om haar zwangerschap zowel fysiek als emotioneel draagbaar te houden. Onder het motto ‘leuker kunnen we het niet maken, maar wel makkelijker’, probeerden we zoveel mogelijk valkuilen getackeld te hebben. Sommige mensen uit haar omgeving verklaarden haar voor gek dat ze dit hele traject van ziek zijn vrijwillig weer in wilde gaan. Maar ik begreep haar wel, net als denk ik iedere ex-HG-er dat kan begrijpen: het verlangen naar een kind staat los van het verlangen om weer zwanger te zijn.
A. merkte dat ze zwanger was doordat ze weer ziek, zwak en misselijk werd. Ze had tenslotte niet verwacht dat ze spontaan zwanger zou geraken. Maar toen ze weer de hele dag geen slok water binnen kon houden, heeft ze haar man meteen om een zwangerschapstest gestuurd. En natuurlijk was ze dolblij dat ze twee streepjes op de test zag verschijnen. Maar tegelijkertijd wist ze ook weer precies hoe het voelde om zwanger te zijn. De herinneringen aan die moeilijke periode kwamen acuut terug. En de gevoelens waarvan zij dacht dat ze die had verwerkt en afgesloten, bleken toch nog scherp aanwezig te zijn.
Toen ze binnen een paar weken al weer opgenomen werd, sprak ik in het ziekenhuis met haar af voor onze coachingsgesprekken. Ze lag er verslagen bij; de zwarte wolk was weer helemaal terug en ze vroeg me huilend hoe dat kon. Had de EMDR dan geen effect gehad? Jawel, vertelde ik haar, maar een nieuwe zwangerschap creëert nieuwe gevoelens en nieuwe ervaringen. En hoe rationeel je het ook kunt bekijken als je niet meer zwanger bent, op het moment dat je weer onder invloed van zwangerschapshormonen staat en HG je weer in zijn greep heeft, voert dat de boventoon. Ik vergeleek het met de bevalling van een verloskundige. Zij is gespecialiseerd in het helpen bij bevallingen, maar tijdens haar eigen bevalling is zij op de eerste plaats moeder (in wording) en dan pas verloskundige. Ondanks alle kennis die zij heeft over bevallen, zal zij ook haar lichaam het werk moeten laten doen, net als alle andere vrouwen dat moeten. De enige ‘voordelen’ die je hebt als vrouw die al een keer HG heeft ervaren, is dat je weet dat het overgaat en dat je weet dat het het waard is. Dat maakt HG niet minder heftig en het wordt er niet leuker door, maar het maakt de zwarte wolk af en toe wat meer donkergrijs in plaats van zwart.
Voor A. was de wolk alleen die dag nog zwarter geworden dan voorheen: ze kreeg te weinig vocht en voedingsstoffen binnen en haar arts had haar net verteld dat er die middag een sonde geplaatst zou worden. Uiteindelijk is die sonde haar redding geweest, hoe vervelend het plaatsen ervan ook was. Want hoe welkom ook dit kindje was bij A. en haar man, zonder sondevoeding zou A. deze zwangerschap niet overleven en zou haar arts haar voorstellen de zwangerschap af te breken.
Het plaatsen van de sonde bij A. was een hel, zo omschreef ze het. Het continue gevoel te moeten overgeven door de slang. Maar na een tijdje was ze er aan gewend en hoefde ze niet meer de hele dag te vechten om genoeg vocht en voedingsstoffen binnen te krijgen; dat deed de sonde nu voor haar. Tot aan de bevalling heeft A. een sonde nodig gehad en pas tijdens de kraamweek heeft A. weer voor het eerst echt gegeten. Dat ging erg moeizaam in het begin, want ze had in geen maanden meer vast voedsel gegeten. Maar het is haar gelukt.
Hoe ongeloofwaardig het ook klinkt, zelfs in Nederland overlijden er nog steeds mensen aan de gevolgen van HG en zien moeders zich nog steeds genoodzaakt om als uiterste redmiddel een zo gewenste zwangerschap te beëindigen omdat zij het anders zelf niet zouden overleven. Nog steeds worden vrouwen afgescheept met ‘het hoort er bij hoor, die misselijkheid tijdens de zwangerschap’. Nog steeds horen vrouwen terwijl ze lichamelijk en emotioneel wegteren, dat ze ‘gewoon moeten genieten van hun zwangerschap en blij moeten zijn dat ze überhaupt zwanger kunnen worden’. Dit kan niet. Dit mag niet. Dit laat ik niet langer toe. Dat is voor mij de reden dat ik me inzet voor Stichting ZEHG (Zwangerschapsmisselijkheid En Hyperemesis Gravidarum) en me sterk maak voor meer onderzoek naar HG en nieuwe behandelmethodes en -protocollen. Want elke zwangere vrouw verdient een roze wolk.
Wil jij ook meehelpen? Doneer dan via de website www.zehg.nl en help mee om HG de wereld uit te helpen.