Toen ik afgelopen week op Facebook kwam, zag ik daar een blog van een andere moeder dat me erg aansprak. Wat geeft zij mijn gevoel goed weer over hoe we met kinderen omgaan. Zelfs de hond wordt nog meer ‘verwend’ dan het kind. Ik deel de link hieronder graag met jullie in de hoop dat jullie, net als ik, voortaan nog beter gaan letten op wat je kind ECHT nodig heeft. Vaak is dat niet zoveel namelijk. Al die dure spullen die op de lijst van de kraamzorg enzo staan, zijn vaak helemaal niet nodig. Je kind heeft maar één ding nodig en dat ben jij!
Onvoorwaardelijk Mamamomentje
Pasen 2015. Mijn meisje wordt ’s ochtends wakker, wriemelend in haar bedje. Ik rek me uit, schuif haar naar me toe, en leg haar aan.
Heerlijk, dit. Koele handjes worden warm, een zoekend mondje brabbelt tussendoor onzinwoordjes. Snoozen, zoals het hoort.
Namiddag. Familiefeest. Allerlei bekende en minder bekende gezichten drammen om mijn meisje heen. Een pruillip. We zoeken troost, met de borst. En de doos van Pandora is open.
Of dat nu moet. Heeft ze niet al gegeten. Hoe lang ik nu eigenlijk borstvoeding ga blijven geven. Dus gaan we apart, een koude donkere kamer in. Alsof we iets verkeerds doen.
Later. Het meisje is moe. Rare blikken als ik met haar boven ga. Slaapt ze aan de borst? Waarom? Wanneer gaan jullie haar leren zelf te slapen? Heeft ze geen speen? Duimt ze niet? En dan die doek? Waar is dat goed voor? Ik wist niet dat jullie zo’n hippies waren?
Drukte. Mijn meisje kan niet slapen; zoveel te zien, zoveel te beleven! Of we haar niet ‘gewoon’ boven kunnen laten liggen. Dan wordt ze vanzelf moe.
Van het huilen – ja, maar zet je babyfoon dan af. Dan hoor je het niet.
Eten. Mijn meisje knabbelt aan wat stukjes aardappel en drinkt een paar slokjes water. Eet zij zo weinig? En waarom geen puree? Ah ja, jullie zijn ook te laat begonnen hé.
Nog later. Mijn schoonzus vertrekt, naar haar hond. Die kan zo lang niet alleen blijven. Iedereen knikt vol begrip.
Ik ben niet veel langer gebleven. Heb geen moeite gedaan om het opnieuw uit te leggen. Had ik misschien wel moeten doen.
Bij het vertrekken krijgen we veel complimenten. Hoe lief en rustig ze is, hoe flink, hoe ze steeds lacht, hoe goed ze groeit.
Ironisch, toch, dat het idee dat je de behoeften van je kindje centraal stelt dusdanig bizar is voor veel mensen, dat mensen er standaard problemen mee hebben?
Ironisch toch, dat niemand zich vragen stelt wanneer je je aanpast aan een huisdier, en je toch rare blikken krijgt als het om een persoon gaat?
Thuisgekomen douche ik de commentaar weg. Mijn meisje gaat bij papa in de draagdoek. Later kruipen we met z’n drietjes in bed. Warme handjes op mijn borst, gulzige slokjes die steeds trager worden. Mijn meisje valt met een diepe zucht in slaap.
Geen zorg in de wereld, want mama en papa zijn er. Onvoorwaardelijk.
Babygeur in mijn neus. Laat ze maar praten…
Onvoorwaardelijk mama Roxanne
Bedankt voor je prachtige weergave Roxanne!