Ik zie ze vaak tijdens coachingsgesprekken: de perfectionistische moeders. De mama’s die een bepaald beeld voor ogen hebben van het moederschap en daar ook aan willen blijven voldoen, zelfs als dat ten koste gaat van… ja alles eigenlijk. Hun eigen gezondheid gaat er aan onderdoor, wat vaak weerspiegeld wordt door telkens maar weer zieke kinderen. De relatie met hun partners en met hun kinderen lijdt er onder, want als je altijd op je tenen moet lopen, ben je niet meer in staat om je eigen sprankelende zelf te zijn. Dan reageer je meer uit angst, woede, frustratie en vermoeidheid. Op die manier wordt perfectionisme vrijwel altijd als een tikkende tijdbom: je probeert wanhopig vast te houden aan het perfecte plaatje, maar uiteindelijk ontploft de boel altijd (en vrijwel altijd op het meest ongelegen moment…).
Maar ja, dan ben je die perfectionistische moeder… wat dan? Hoe kun je dit voorkomen? Want het is vaak iets wat je al jaren en jaren als karaktertrek in je hebt. Het is natuurlijk niet voor niets dat ik veel perfectionistische mama’s in mijn praktijk zie. Want ik was (en ben) zelf ook perfectionistisch en je krijgt als coach vaak datgene op je pad waar je zelf ook wat van kunt leren. Ook bij mij zit perfect willen zijn in mijn systeem. Ik zie het ook niet als een slechte eigenschap; op veel momenten stelt mijn perfectionisme me in staat om uitzonderlijk goed werk af te leveren. Maar tegelijkertijd zie ik ook steeds vaker in dat het me begrenst. Dat het me weg houdt van wat ik eigenlijk wil: een ontspannen leven leiden met diegene van wie ik houd. Op die momenten probeer ik ook in mijn eigen leven even de rol van coach op me te nemen. ‘Wat als ik als coach een moeder tegenover me had die dit gedrag zou laten zien… wat zou ik haar dan vragen?’ Vaak is de vraag die ik dan zou willen stellen: ‘Ga eens even diep naar binnen, voel eens in je lijf en luister eens naar je hart: voelt deze situatie dan goed aan voor jou? Voelt het fijn?’ Bij mij komt dan vrijwel altijd een Nee naar boven.
Maar hoe maak je dan die ommezwaai? Hoe laat je het dan los? En hoe realiseer je je het op het moment suprême dat je weer in die mallemolen zit? Nou, kunnen en leren loslaten gebeurt bij iedereen weer op een andere manier, dus dit bekijk ik als coach altijd samen met de moeder in kwestie. Maar die laatste vraag is vaak makkelijker te beantwoorden, namelijk: niet. Want je realiseert het je vaak pas achteraf dat je niet-realistische eisen hebt gesteld aan jezelf en/of anderen. Wat mij persoonlijk helpt, zijn visuele reminders. Een briefje op de koelkast waarop staat: ‘de schoonheid van een mens zit in zijn of haar imperfecties’. Als ik dat briefje zie hangen tijdens een drukke, hectische dag, dan val ik even stil en verzacht ik. Dan voel ik even in mijn lichaam of het nog goed voelt of niet, of ik nog ontspannen ben of niet. Zo niet, dan komt vaak ook automatisch het antwoord wat ik dan anders zou kunnen doen. Maar ook een reminder in je telefoon kan helpen. Gewoon op een vast tijdstip op de dag, waardoor je elke keer gedwongen wordt om weer te voelen.
Want dat is het vaak hè? Perfectionistische mensen zitten veelal in hun hoofd en minder in hun lijf. En dat is jammer, want je lijf is een perfecte (haha… woordgrapje) graadmeter voor hoe het met je gaat. Mijn lijf zegt het me elke keer als ik mezelf voorbij loop. Durf jij nog te luisteren naar jouw lijf? Ga dan de uitdaging aan en hang dat briefje op je koelkast en zet die reminder in je telefoon.
Voel! Leef! Relax!
Je kunt pas de perfecte moeder zijn als je hebt geaccepteerd dat die niet bestaan. En doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor je kinderen. Want als jij van jezelf eist dat je perfect bent, eis je dat ook van hen. En is dat iets wat je voor wil leven? Dat zij alleen goed genoeg zijn als ze perfect zijn?