Afgelopen week heb ikzelf de nodige tranen laten vloeien. Het was een heftige week met erg emotionele momenten. Een van mijn beste en oudste vriendinnen verloor na een heftig gevecht de strijd tegen kanker.

In de dagen na haar dood, in aanloop naar de crematie, voelde ik rauwe pijn in mijn hart. Mijn lijf stond in standje overleven, mijn emmertje zat snel vol. En dit ondervonden mijn kinderen natuurlijk ook.

En dan komt ineens het grote wonder naar voren. Als je die tranen laat gaan en je verdriet toont aan je kinderen, kunnen ze er ook echt iets mee. Als je je verdriet verstopt en het niet aan je kinderen laat zien, gaat er in hun gedachten iets verkeerds. Ze kunnen jouw blije gezichtsuitdrukking niet rijmen met het verdriet wat jouw hart uitstraalt. Ze prikken feilloos door dat masker heen.

Als je je uitdrukking niet overeen laat komen met het gevoel in je hart, krijgt je kind het idee dat het verbergen van gevoelens normaal is en sterker nog: dat dat gewenst is…

Mijn kinderen zijn al van die gevoelsmensjes. En op dit soort momenten komt hun gevoeligheidsantenne nog extra naar boven. “Wil je even een extra kroeltje mama? Want volgens mij heb je het nodig.”

Ik laat vandaag vast en zeker nog wat traantjes. En dan niet alleen vanwege die lieve vriendin die ik moet missen. Maar ook vanwege die kracht die in mijn kinderen zit en waar ik zo blij van word: empathisch vermogen. Die kracht zit in je kind, maar komt er alleen uit als je het zelf als ouder ook laat zien. En een mooier compliment kan ik op een dag als vandaag niet krijgen.

Dank je wel Sasha Groen voor je mooie afbeelding en tekst. Voor meer informatie over Sasha, kijk je op haar facebookpagina Weduwe in Opleiding.