Waarom doe ik het werk dat ik doe? Waarom vind ik het voorbereiden op de bevalling zo belangrijk voor zwangeren en hun partners?
Omdat ik weet wat er kan gebeuren als mensen onvoorbereid zijn. Omdat ik weet dat een bevalling een levensveranderende gebeurtenis is. En omdat ik ook weet dat jouw bevalling voor zorgverleners geen levensveranderende gebeurtenis meer is. Voor hen is het hun dagelijkse werk. Dat zou niet uit mogen maken, maar dat doet het soms wel.
Voor zwangeren en hun partners is het belangrijk dat ze zich tijdens hun bevalling, maar ook in de aanloop daar naar toe, gezien en gehoord voelen. Dat ze een zorgverlener naast zich hebben staan, in plaats van lijnrecht tegenover hen. Dat ze ervaren dat de zorgverlener er voor hen wil zijn, hen wil helpen en begeleiden, met respect en op een manier die bij het zwangere stel past.
Dat vergt aanpassingsvermogen van de zorgverlener, het vermogen om bij elk zwanger stel te achterhalen wat er voor hen nou belangrijk is. Zodat de zorg die de zorgverlener kan bieden aangepast is op dat stel. Maatwerk. En geen standaard pakket aan werkzaamheden. Maar dat is lastig, ook voor de zorgverlener, die vaak gebonden is aan protocollen en standaard werkwijzen. Maar toch is het noodzakelijk. Want om een vrouw zich geen nummer meer te laten voelen, zich niet alleen maar een broedmachine te laten voelen, moet er iets veranderen in de wijze waarop de zorgverlener handelt. Om te voorkomen dat een bevalling als traumatisch kan worden ervaren.
Steeds meer verloskundigen zien niet alleen het nut in van maatwerk, maar passen hun eigen werkwijzen daar op aan. En dat kan ik alleen maar toejuichen. Er is een verschuiving in denkwijze nodig en langzaam maar zeker gebeurt dat al op steeds meer plekken. Maar het vergt ook een verandering in denkwijze van de zwangere en haar partner. Want zolang nog niet 100% van de zorgverleners werkt op de manier die voor de volle 100% aansluit bij jouw denkwijze, zul je als zwangere en partner zelf moeten zorgen dat er rekening gehouden wordt met jou.
En dan niet door het gevecht aan te gaan met die zorgverlener, om maar voor elkaar gebokst te krijgen wat je graag wilt en te voorkomen wat je niet wilt. Nee! Door het gesprek aan te gaan. Door die zorgverlener uit te nodigen om naast jou te komen staan. Door hem of haar uit te leggen wat er in jou omgaat. Want pas als je zorgverlener dat weet, kan hij of zij je daardoor beter helpen.
Dus praat. Overleg. Ga het gesprek aan. Vraag om uitleg. Toon je gevoelens. Laat je schild zakken. Want pas als je zorgverlener jouw rauwe zelf kan zien, kan hij of zij er rekening mee houden. Dan pas ziet je zorgverlener jou echt. Dan pas hoort je zorgverlener jou echt. En dan pas kan er maatwerk geboden worden.
De inspiratie voor dit blog? Dit filmpje van Verloskunde Academie Rotterdam over traumatische bevallingen (trigger warning).
Recente reacties