Vanochtend las ik een post van @stilbegin_coaching over hoe vaak met deze zin gereageerd wordt wanneer iemand vertelt over een miskraam. En waarom je dat beter niet kunt doen.
De impact van het verlies van een kindje na een miskraam is niet af te meten aan het aantal weken dat iemand zwanger was. Dit is altijd persoonlijk en niet te pinpointen op het aantal weken.
Heb ik dan nooit gevraagd hoeveel weken iemand zwanger was geweest, nadat iemand aangaf een miskraam te hebben gehad? Tuurlijk wel. Ik ben ook maar een mens. Ik heb ook wel eens gevraagd naar het aantal weken. Maar… het ligt er ook aan wat je met het antwoord op die vraag doet.
Vraag je verder naar hoe de zwangerschap was verlopen tot dan toe. Hoe de persoon in kwestie zich voelt, wat je voor haar (of hem) kunt doen en of hij of zij erover wil praten.
Het is in mijn carrière als zwangerschapsdocent en coach regelmatig gebeurd dat er afscheid genomen moest worden van een zo gewenst kindje. Ik kan me een van de eerste keren dat dat gebeurde nog heel goed herinneren. De moeder belde me, uiteraard in tranen. En ik… ik was zo flabbergasted, zo van de leg, dat ik gewoon niet wist wat ik moest zeggen. Dus zei ik dat maar. “Lieverd, ik weet echt niet wat ik moet zeggen nu. Ik zou je graag iets willen zeggen dat je kan troosten, maar ik weet het echt even niet.” Daarna spraken we kort over hoe ze zich voelden nu en hoe ze afscheid zouden gaan nemen. Maar ook over hoe mooi en klein hun dochtertje was.
Een paar weken daarna spraken we elkaar even face to face. En toen vertelde ze me hoezeer ons gesprek en mijn reactie haar had geholpen. “Suzan, iedereen die ik het vertelde reageerde met ‘oh het was nog maar heel kort gelukkig’ of ‘nou je bent gelukkig nog jong genoeg om gewoon weer zwanger te worden’. Jij was de enige die net zo van de leg was als wij dat waren. Jij was de enige die niet al bezig was met de toekomst, met een nieuw kindje. Met jou mochten we huilen om dit kindje.”
En dat is me altijd bijgebleven.
Recente reacties