Social Media

Social media… een vloek of een zegen? Voor veel zwangeren en moeders is het een zegen, want daar vinden ze veel herkenning en erkenning in wat ze zelf meemaken. Alle zwangerschapskwaaltjes komen uitgebreid voorbij in al die groepen op Facebook en jonge moeders vinden daar zoveel informatie over alle problemen waar ze met hun baby tegen aan lopen. Iedereen weet het het beste en alle dames hebben DE perfecte oplossing voor die huilende baby of dat kind dat niet wil slapen.

It takes a village

En weet je, dat is prima. Dat gevoel van ‘it takes a village to raise a child’ is meer digitaal geworden. We zitten niet meer zo dicht bij elkaar op de lip als vroeger en digitaal bij elkaar op de koffie komen en je problemen bespreken, kan echt opluchten.

De perfecte oplossing bestaat niet

Wat er vaak vergeten wordt door veel moeders is dat er geen perfecte manier bestaat om een baby of kind te helpen. Wat voor het ene kind heel goed werkt, werkt voor de andere totaal niet. En ook al zou het voor die baby wel goed werken, het moet ook passen bij de betreffende ouder. Dat maakt het voor jonge moeders vaak lastig om door de bomen het bos te blijven zien. Of beter gezegd: om uit al die goede adviezen het juiste advies te filteren wat passend is voor DEZE baby, bij DEZE ouders, in DIT gezin en in DEZE situatie. Een babycoach kan daar zeker bij helpen, want die is juist gespecialiseerd in het vinden van een manier die bij alle betrokkenen past. Maar dat is niet waarom ik dit blog schrijf.

De roze wolk mythe

In tegenstelling tot veel anderen vind ik social media bij tijd en wijle helemaal geen zegen. Ik vind het vaker een vloek. Als ik op social media rondkijk, zie ik natuurlijk de verhalen in bepaalde groepen en dat mensen elkaar proberen te helpen. Maar wat ik vooral ook zie, is de roze wolk mythe die wordt verspreid. Het gevoel dat je perse moet genieten van alles met betrekking tot je kindje en het ouderschap op zich. Alsof het altijd iets leuks is en je niet mag klagen over als je het misschien even niet zo leuk vindt. En daar baal ik van.

Want het ouderschap is niet per definitie altijd leuk. Er zijn momenten dat je baalt. Er zijn momenten dat je denkt: pfff… waar zijn we aan begonnen. En zelfs als je zoveel moeite hebt gedaan om dat kind te krijgen, kunnen er nog steeds momenten zijn dat het geen roze wolk is. Dat je die jankende baby hartstikke beu bent. Dat je het echt niet meer ziet zitten omdat je slaaptekort inmiddels zo groot is, dat je snapt waarom wakker houden als martelmethode wordt gebruikt. Dat je je partner wel kunt schieten omdat hij voor de zoveelste keer niet wakker is geworden vannacht en je niet heeft geholpen toen je kind een poepbroek uitgesmeerd had van zijn oren tot aan zijn tenen.

Dat soort dingen wordt veel minder snel vermeld op social media. Vaak voldoen foto’s en posts precies aan dat perfecte plaatje, van hoe ouderschap er uit zou horen te zien. Of hoe ze zouden willen dat het er uit zou zien. En dat vind ik zo jammer.

Niet het perfecte plaatje

Want als iedereen eerlijk zou zijn over hoe het voelt om elke keer te switchen tussen gevoelens, zou dat zo opluchten! Van ontzettend gelukkig kijkend naar je prachtige baby en nog geen 10 minuten later in tranen zijn omdat je kindje zo’n last heeft van krampjes en jij je zo machteloos voelt omdat je de pijn niet weg kunt nemen. Als zwangeren en jonge moeders inzicht krijgen in dat het niet altijd leuke gevoelens zijn die ze hebben en ook niet altijd verklaarbaar is waarom ze zich zo voelen… hoeveel problemen zou dat dan kunnen voorkomen? Gewoon het gevoel krijgen: oh, dus ik ben niet de enige die zich zo voelt. Dat stukje herkenning en erkenning waar moeders zo naar op zoek zijn.

Laten we alsjeblieft eerlijk zijn naar elkaar en niet alleen maar dat perfecte plaatje naar de buitenwereld tentoonstellen. Wees eerlijk en laat zien hoe het echt voelt. Geef mensen een inkijkje in de realiteit. Laat zien hoe jouw leven veranderd is door de komst van je kind of kinderen. En help op die manier niet alleen die ander, maar ook jezelf. Want als je aan anderen durft toe te geven dat het niet altijd makkelijk is, durf je dat misschien ook toe te geven aan jezelf. Die perfecte moeder bestaat niet en hoeft ook niet te bestaan. Jouw kind heeft jou gekozen en niet die perfecte versie die jij in je hoofd hebt zitten. Goed is goed genoeg.